Winkelwagen
0
In onze 'outdoor column' delen gastbloggers hun avonturen met jou. Ditmaal is Lisette aan het woord. Ze neemt je mee op haar haar tripje naar de bergtop van Passo Fobbia in Treviso Bresciano.
Vanochtend om half 7 vond Joep toch echt dat we genoeg geslapen hadden. Nadat ik nog geprobeerd had dit even te rekken verloor ik de strijd en ben ik er toch maar uit gegaan. Na een heerlijk rondje langs het meer en voor Joep een verfrissende duik rustig weer terug maar het huisje gelopen. Aangezien Dagmar ook al wakker was bedacht en besloten wat we deze dag gingen doen. Treviso Bresciano zou het worden.
De tocht naar Passo Fobbia (1200 meter hoogte) is ideaal als uitstapje voor het hele gezin, mede door de vergezichten op het Idromeer en het Gardameer. We waren erg benieuwd en als het voor het hele gezin is dan zou het wel een een kleine ontspannen wandeling zijn. Nou, niet dus!!! Eerst was het überhaupt een hele opgave om er te komen. Door kleine oude (verlaten) dorpjes met nog smallere weggetjes hebben we uiteindelijk de weg moeten vragen (nou ja Dagmar dan) aan een, wat blijkt, een vriendelijke Italiaanse meneer. Hij vertelde dat het nog een klein stukje was maar als je tegenliggers op de weg hebt je een probleem hebt want zo smal zijn de wegen. Oké mooi, nadat we alle 2 een kruisje hadden geslagen (ja baat het niet dan schaadt het niet) zijn we de strijd met de smalle weggetjes aangegaan. Gelukkig geen tegenliggers gehad en aangekomen bij een mooi oud restaurantje in the middle of nowhere!
Na een vriendelijk welkom van de eigenaresse en moeders een cappuccino en een stukje zelfgemaakte taart begonnen aan onze wandeltocht. Moeders had ons nog even verteld hoe we moesten wandelen en wenste ons veel succes. Hoezo succes? Hele gezinnen wandelde dit toch? Dan moeten wij dit toch met gemak ook redden. Tijdens de wandeling vertelde dagmar dat de trip ongeveer 45min zou duren tot aan het kruis? Kruis? Hoezo kruis? Een kruis betekend hoogte en klimmen! Oké, positief blijven Liset, 45min is prima te doen! Nou geloof me, wat een ellende! Bloed, heel veel zweet, en tranen en we waren idd met 45min boven! No way in hell dat hele gezinnen dit lopen! Maar wat een adembenemend uitzicht!
Nadat ik weer een beetje op adem was gekomen en de IJssel over mijn rug was gestopt met stromen kon ik even stilstaan bij wat ik bereikt had. Mijn eerste kruis! Een helse klimtocht wat me vorig jaar echt nog niet was gelukt! En wat een uitzicht! Trots was uiteindelijk wat overheerste! Maar na wat foto’s, wat water, nog even genieten en dan moesten we die zelfde klote weg weer terug! Maar ook wat hebben we gered! Nog nooit zo blij geweest om mijn auto te zien! Laat staan om er in te gaan zitten! Terug richting het meer gereden en even rustig genoten van een lekker wijntje! Trots! dat is wat ik nog steeds ben en wat ondanks mijn spierpijn overheerst!
Recente berichten
