Winkelwagen
0
Gastblogger Anouk
Het is 5.30u als we wakker worden op 950 meter boven op een plateau, naast de hoge punt van Gausta (1883m), de hoogste berg in zuidelijk Noorwegen. Beneden in het dal ligt Rjukan, aan de zuidelijke rand van de Hardangervidda. De maan staat hoog en is bijna vol, de lucht is waanzinnig met een enkel wolkje en ontelbaar veel sprankelende sterren. Zodra het enigszins licht wordt ga ik met Taka aan de wandel, even de boel lozen van de nacht.
Het is stil, geen mensen, geen wind, helemaal stil. Na een stevig ontbijt voor de pittige tocht die ons te wachten staat stappen we om half 9 in de auto. Het vriest, krabbend met mijn handschoenen aan, baan ik me een weg door de dikke laag ijzel. Het zonnetje schijnt inmiddels, langzaam klimt ze omhoog boven de bergen uit, om alles wat donker was weer te verlichten. Het belooft een mooie dag te worden vandaag. We rijden naar beneden met de zigzagweg langs de bergwand, op naar Rjukan.
In Rjukan is een kabelbaan naar boven, aan de overkant vanwaar we nu vertrekken. Dat is precies de grens waar het Hadangervidda National Park begint aan de zuidkant. De afgelopen dagen waren we vooral aan de noordkant van dit immens grote natuurgebied, het grootste nationale park van Noorwegen. De plaats Rjukan ligt tussen twee bergwanden in, van oost naar west, en heeft maar zes maanden per jaar zon. Mede daarom hebben ze de kabelbaan naar boven gemaakt, zodat bewoners van de zon kunnen genieten in de winter. Bizar idee, dat je zes maanden per jaar geen zon in je tuin hebt. We hebben de zon nodig. De zon geeft energie, de zon laad op.
Op de parkeerplaats van de kabelbaan pak ik mijn bepakte rugzak met genoeg proviand voor 2 dagen, mijn slaapzak en warme kleding. Taka krijgt zijn rugzakje weer op, als een moeder zo trots loop ik met hem over de parkeerplaats naar de ingang. Ik vind hem zó stoer hoe hij met dat ding op loopt. Het lijkt alsof hij zelf ook begint te stralen en de wereld wil laten zien ‘kijk mij dan!’. Zodra ik met het tuigje aankom die bij zijn rugzak hoort, wurmt hij zichzelf er bijna in, zo blij als een kind met een nieuwe jas die nooit meer uit mag. Als we de kabelbaancabine in mogen blijkt dat Taka ook een kaartje moet, daar moet ik dan wel weer om lachen. De kabelbaancabine loopt hij zo in, hij gaat meteen liggen op de grond. We zijn met zes mensen, de rit naar boven duurt vijf minuten.
De start van de route naar de Helberghut begint boven op het plateau op 886 meter boven de zeespiegel. Het is maar 9 kilometer lopen, toch staat er zo'n 3 uur wandeltijd voor. De wandeltijden die op de wandelkaarten staan aangegeven zijn berekend op basis van een volwassen man met goede conditie met een dagrugzak, zonder pauze en/of stoppen voor foto's maken. Ik reken er dus vier uur voor aangezien ik vaak stop voor foto's. Eigenlijk alle mensen die je hier tegen komt zijn natuurliefhebbers en gericht op buitensporten, voornamelijk wandelen, mountainbiken en wintersporters.
De route gaat eerst nog een flink stuk omhoog. Uit het niets neemt de bewolking weer toe en begint het te waaien. Qua weer in de bergen weet je het nooit, het kan alla minuut omslaan. Na een uur komen we boven de boomgrens op de vlaktes waar de Hadangervidda bekend om staat. Hier zijn geen woorden voor, deze weidse en betoverende vlaktes met in elke richting een ander uitzicht. We dalen al snel weer en komen in een vallei terecht waar een brede rivier stroomt. Een magnifiek uitgestrekte vallei met kilometers ver zicht, verschillende groene tinten mos verlichten de omgeving. Vele beekjes, die we vaak moeten oversteken en waar ik niet altijd even blij mee ben, leiden naar de rivier. De sprongen van steen naar steen zijn soms net iets te groot, de beekjes net iets te breed. Scenario's poppen op in mijn hoofd, wat nou als er vannacht heel veel regen valt en de stroom toeneemt? Als ik morgen niet met droge voeten terug naar de overkant kan? Ik laat het maar weer los, dat soort scenario's doen mijn vertrouwen geen goed. En wat heb je aan ‘als-vragen’? Er is immers alleen maar dit moment.
Ik kom drie wandelaars tegen die bij de hut vandaan komen. Een van hen verteld dat het sneeuwde toen ze daar vertrokken. Ze zijn net als ik goed ingepakt, oren afgedekt en handschoenen aan. Voordat ik weg ging heb ik getwijfeld of ik mijn skibroek over mijn gewone broek heen zou doen. Ik ben blij dat ik mijn gevoel gevolgd heb, het kon nog wel eens koud worden hierboven, ook zoals nu in begin oktober. Ik ervaar de wandeling als zwaar, voornamelijk door de moerassige bodem, waar ik soms beter zwemvliezen aan kan hebben dan wandelschoenen. Maar ook de rotsen maken het niet makkelijk, ik baan me een weg over en tussen de enorme keien. Elke stap incasseer ik hoe ik zo droog mogelijk de volgende meter kan afleggen en dat is best vermoeiend. Mijn skibroek zit onder de bagger tot ver boven mijn knieën maar mijn lijf is warm en droog. Na ongeveer drie uur begint het te sneeuwen, deels vind ik dat gaaf omdat het zo'n mooi gezicht is, maar ik merk ook dat ik moe ben. Als je moe bent, honger hebt of pijn hebt dan is genieten niet meer zo vanzelfsprekend. Ik zie twee hutten in de verte, denkend dat ik er bijna ben, mijn hart maakt een sprongetje. Als je je bewust wordt van de invloed op je mind, kun je jezelf uit het niets weer vleugels geven. “Yes! Ik ben er bijna!” En andersom net zo goed. “Oh nee, hoe lang duurt het nog?” Het gaat bijna vanzelf bij negatieve gedachten dat je je nog uitgeputter voelt dan dat je al was.
De hutten die ik zie blijken niet mijn eindbestemming voor vandaag te zijn. Maar mijn gevoel zegt dat het nooit langer meer lopen kan zijn dan een uur, gestaag stap ik verder. Mijn enkel sputtert tegen, die doet pijn. Een half jaar geleden brak ik mijn enkel na een val van een paard. Een open botbreuk met breuken op 5 verschillende plekken en een resultaat met meerdere pennen in mijn botten en 8 schroeven. Maar waar een wil is, is een weg. Ik wil door. Ik verlang naar een warme kop thee.
Dan komt de hut in zicht, ik kan geen boe of bah meer zeggen, merk dat ik het koud heb en ook Taka is zichtbaar moe. Hij rent immers het dubbele, van links naar rechts, voor en achteruit, onvermoeibaar in zijn nopjes. Honden blijken niet toegestaan, er zijn twee hutten, één met 12 bedden en een ander met 4 bedden, ik verkies de kleine. Veel hutten in Noorwegen zijn vrij toegankelijk, voor sommige heb je een sleutel nodig, de beruchte DNT sleutel (Den Norske Turistforening - de Noorse toeristenvereniging). De sleutel kun je kopen bij één van de hutten of bij een informatiecentrum. Het is voor het eerst dat ik een slot open met deze sleutel en er siddert een geluksvibratie door mijn lichaam heen. Er is een houtopslag waar twee benches staan voor honden. Er liggen wel dekens in maar het is ijzig koud hier in de houtopslag. Je gaat je hond toch niet hier in een bench opsluiten? De mensheid heeft in dat opzicht nog wel wat te leren, honden horen gewoon bij ons, ze houden van samen zijn en al helemaal niet om opgesloten te worden in een kooi. De stapelbedden zijn voorzien van kussens en dekbedden, ik heb voor niks mijn slaapzak meegenomen maar beter mee verlegen als erom verlegen. De keuken is van alle gemakken voorzien, een gasfles met kookpit, een fluitketel, lucifers, theedoek, behalve een gootsteen. Zelfs een noodrantsoen voor als je hier letterlijk uitgeput aankomt zonder eten. Water haal je uit de rivier. Ik steek de houtkachel aan en voel dat het nog warm is van de vorige bezoekers. Wat heerlijk dat knapperende vuurtje! Wat een luxe!
Er staat een emmer met water uit de rivier wat ik kan gebruiken om mijn maaltijd klaar te maken, pasta met spinazie, beetje kokend water erbij en eten maar. Voor Taka trek ik een blik makreel open en meng het door zijn brokken. Heel snel daarna, met volle buikjes, vallen we allebei in een diepe slaap, het is pas half 3. Ik voel mijn enkel kloppen, het is duidelijk tijd voor rust. Een uur later wordt ik wakker en is de lucht open getrokken. Dat blauw maakt alles zo mooi! Met vernieuwde energie kleed ik me aan, dolenthousiast alsof daar buiten de schat op mij ligt te wachten waar ik mijn leven lang al naar heb gezocht. De schat van de natuur, de weerkaatsing van zonlicht, het blauw van een wolkeloze hemel, het geluid van stromend water, wat is er mooier dan dit?
Opnieuw gaan we aan de wandel, rondom de hut, en genieten van de zon. Ik ga op een enorme steen zitten, met mijn benen wijd alsof ik een paard berijd. Taka gaat voor me zitten tussen mijn benen, de wind streelt ons gezicht, ik masseer zijn rug. En zo zitten we te turen, te genieten van de stilte en absorberen we de warmte van de zon. Een moment met een gouden randje. Weer terug bij de hut ga ik water halen uit de rivier om een grote pot thee te zetten. Zo heerlijk, die simpelheid van het leven. Uit het niets zie ik opeens een kind rennen naar de ander hut, we zijn blijkbaar niet meer alleen. Ik ga er even heen om te melden dat ik er ook ben, het is een groep van zes, ze komen van een andere kant.
Rond een uur of 6 hoor ik ineens allemaal gerommel en geklop op de deur. Drie blonde jongetjes tussen de 8 en 14 jaar staan voor de deur, of er nog een plek is om te slapen. ‘Ja hoor, kom maar.’ Ze zijn in totaal met 8 personen, de andere hut is dus al vol. Zo zijn er opeens twee gezinnen met aanhang bijgekomen. Taka vind de aandacht heerlijk, zo lief als hij altijd is naar kinderen, dat is altijd goed. Opeens heb ik drie kinderen bij me in de hut en de blikken spaghetti met knakworst worden open getrokken. Zelf zijn ze te druk met andere dingen dus sta ik te roeren in hun grote pan kant en klare spaghetti. Alle drie spreken ze Engels en het feit dat Taka er is gaat al snel de ronde in de andere hut, binnen no-time komen ook de andere kinderen om hem te zien en te aaien. Opeens is het volle bak hier, heel gezellig. Eén van de moeders komt vragen of er wc papier is. Nee, helaas, geen wc papier. Zestien mensen en geen rol wc papier? Tja, mij boeit het niet zo, de natuur heeft alles wat je nodig hebt. Maar ik snap het, het koude water om je kont mee te wassen is best koud ja.
Om zeven uur wordt het donker en aangezien er geen elektriciteit is gaat er een kaarsje aan. De jongens sprinten naar buiten aangezien het volgens hun te gek is om in het donker buiten te spelen, hier kan toch geen ipad tegenop? Allemaal hebben ze een hoofdlamp en wederom is het stil in de hut. Ik geniet nog even van de volle maan en de heldere lucht en om half 8 blaas ik zowel mijn eigen als het kaarsje op de tafel uit. De jongens komen een uur later met een hoop kabaal binnen maar al snel liggen ze er allemaal in en is het stil.
De jongen van 14 snurkt enorm, ik wist niet dat kinderen ook konden snurken? Kortom, ik heb een gebroken nacht. Om een uur of 7 loop ik alweer buiten met Taka, het heeft flink gevroren, het is helder, de zonsopgang kleurt de lucht zachtroze. Het is magisch buiten! Iedereen ligt nog te slapen. Ik kook wat water, eet mijn ontbijt en maak me klaar voor de terugreis. Het ochtendlicht is zó mooi dat ik het liefst zo snel mogelijk aan de wandel ga. Ook als ik vertrek slaapt iedereen nog. De wandeling gaat een stuk makkelijker dan gister, vooral omdat de drassige bodem nu bevroren is. Waar ik gister zwemvliezen nodig had, heb ik nu schaatsen nodig maar de rotsen tussendoor geven gelukkig genoeg steun. De hele wandeling loop ik vol in de zon en kan ik zelfs mijn handschoenen uit en een vest. Ik kan nauwelijks bevatten dat ik hier helemaal alleen loop. Wat een ruimte, wat een kleuren, wat een grootsheid om mij heen. Halverwege staat een stenen huisje zonder dak, met wanden van de enorme keien die hier overal liggen. Wat is hier de geschiedenis van? Waar heeft het huisje voor gediend? En hoe oud zal het zijn? Ik ga met mijn rug tegen het muurtje zitten en sluit mijn ogen. Taka komt uit zichzelf naast me liggen, samen rusten we even in de zon. De warmte streelt mijn huid, de wind suist zachtjes door mijn haren. Hier op de Hadangervidda komt mijn ziel tot leven. Dit samenzijn met mijn hond is wonderlijk en onbetaalbaar.
Wil jij ook een bijzondere reis ervaren met je hond? Dagenlang zwerven over de Haddangervidda? Volledig zelfvoorzienend ver weg van de bewoonde wereld? Wildkamperen? Ga dan mee met True Nature Trails – hiking adventures with dogs of lees eerst nog even het artikel hiken met je hond.
De route gaat eerst nog een flink stuk omhoog. Uit het niets neemt de bewolking weer toe en begint het te waaien. Qua weer in de bergen weet je het nooit, het kan alla minuut omslaan. Na een uur komen we boven de boomgrens op de vlaktes waar de Hadangervidda bekend om staat. Hier zijn geen woorden voor, deze weidse en betoverende vlaktes met in elke richting een ander uitzicht. We dalen al snel weer en komen in een vallei terecht waar een brede rivier stroomt. Een magnifiek uitgestrekte vallei met kilometers ver zicht, verschillende groene tinten mos verlichten de omgeving. Vele beekjes, die we vaak moeten oversteken en waar ik niet altijd even blij mee ben, leiden naar de rivier. De sprongen van steen naar steen zijn soms net iets te groot, de beekjes net iets te breed. Scenario's poppen op in mijn hoofd, wat nou als er vannacht heel veel regen valt en de stroom toeneemt? Als ik morgen niet met droge voeten terug naar de overkant kan? Ik laat het maar weer los, dat soort scenario's doen mijn vertrouwen geen goed. En wat heb je aan ‘als-vragen’? Er is immers alleen maar dit moment.
Ik kom drie wandelaars tegen die bij de hut vandaan komen. Een van hen verteld dat het sneeuwde toen ze daar vertrokken. Ze zijn net als ik goed ingepakt, oren afgedekt en handschoenen aan. Voordat ik weg ging heb ik getwijfeld of ik mijn skibroek over mijn gewone broek heen zou doen. Ik ben blij dat ik mijn gevoel gevolgd heb, het kon nog wel eens koud worden hierboven, ook zoals nu in begin oktober. Ik ervaar de wandeling als zwaar, voornamelijk door de moerassige bodem, waar ik soms beter zwemvliezen aan kan hebben dan wandelschoenen. Maar ook de rotsen maken het niet makkelijk, ik baan me een weg over en tussen de enorme keien. Elke stap incasseer ik hoe ik zo droog mogelijk de volgende meter kan afleggen en dat is best vermoeiend. Mijn skibroek zit onder de bagger tot ver boven mijn knieën maar mijn lijf is warm en droog. Na ongeveer drie uur begint het te sneeuwen, deels vind ik dat gaaf omdat het zo'n mooi gezicht is, maar ik merk ook dat ik moe ben. Als je moe bent, honger hebt of pijn hebt dan is genieten niet meer zo vanzelfsprekend. Ik zie twee hutten in de verte, denkend dat ik er bijna ben, mijn hart maakt een sprongetje. Als je je bewust wordt van de invloed op je mind, kun je jezelf uit het niets weer vleugels geven. “Yes! Ik ben er bijna!” En andersom net zo goed. “Oh nee, hoe lang duurt het nog?” Het gaat bijna vanzelf bij negatieve gedachten dat je je nog uitgeputter voelt dan dat je al was.
De hutten die ik zie blijken niet mijn eindbestemming voor vandaag te zijn. Maar mijn gevoel zegt dat het nooit langer meer lopen kan zijn dan een uur, gestaag stap ik verder. Mijn enkel sputtert tegen, die doet pijn. Een half jaar geleden brak ik mijn enkel na een val van een paard. Een open botbreuk met breuken op 5 verschillende plekken en een resultaat met meerdere pennen in mijn botten en 8 schroeven. Maar waar een wil is, is een weg. Ik wil door. Ik verlang naar een warme kop thee.
Dan komt de hut in zicht, ik kan geen boe of bah meer zeggen, merk dat ik het koud heb en ook Taka is zichtbaar moe. Hij rent immers het dubbele, van links naar rechts, voor en achteruit, onvermoeibaar in zijn nopjes. Honden blijken niet toegestaan, er zijn twee hutten, één met 12 bedden en een ander met 4 bedden, ik verkies de kleine. Veel hutten in Noorwegen zijn vrij toegankelijk, voor sommige heb je een sleutel nodig, de beruchte DNT sleutel (Den Norske Turistforening - de Noorse toeristenvereniging). De sleutel kun je kopen bij één van de hutten of bij een informatiecentrum. Het is voor het eerst dat ik een slot open met deze sleutel en er siddert een geluksvibratie door mijn lichaam heen. Er is een houtopslag waar twee benches staan voor honden. Er liggen wel dekens in maar het is ijzig koud hier in de houtopslag. Je gaat je hond toch niet hier in een bench opsluiten? De mensheid heeft in dat opzicht nog wel wat te leren, honden horen gewoon bij ons, ze houden van samen zijn en al helemaal niet om opgesloten te worden in een kooi. De stapelbedden zijn voorzien van kussens en dekbedden, ik heb voor niks mijn slaapzak meegenomen maar beter mee verlegen als erom verlegen. De keuken is van alle gemakken voorzien, een gasfles met kookpit, een fluitketel, lucifers, theedoek, behalve een gootsteen. Zelfs een noodrantsoen voor als je hier letterlijk uitgeput aankomt zonder eten. Water haal je uit de rivier. Ik steek de houtkachel aan en voel dat het nog warm is van de vorige bezoekers. Wat heerlijk dat knapperende vuurtje! Wat een luxe!
Er staat een emmer met water uit de rivier wat ik kan gebruiken om mijn maaltijd klaar te maken, pasta met spinazie, beetje kokend water erbij en eten maar. Voor Taka trek ik een blik makreel open en meng het door zijn brokken. Heel snel daarna, met volle buikjes, vallen we allebei in een diepe slaap, het is pas half 3. Ik voel mijn enkel kloppen, het is duidelijk tijd voor rust. Een uur later wordt ik wakker en is de lucht open getrokken. Dat blauw maakt alles zo mooi! Met vernieuwde energie kleed ik me aan, dolenthousiast alsof daar buiten de schat op mij ligt te wachten waar ik mijn leven lang al naar heb gezocht. De schat van de natuur, de weerkaatsing van zonlicht, het blauw van een wolkeloze hemel, het geluid van stromend water, wat is er mooier dan dit?
Opnieuw gaan we aan de wandel, rondom de hut, en genieten van de zon. Ik ga op een enorme steen zitten, met mijn benen wijd alsof ik een paard berijd. Taka gaat voor me zitten tussen mijn benen, de wind streelt ons gezicht, ik masseer zijn rug. En zo zitten we te turen, te genieten van de stilte en absorberen we de warmte van de zon. Een moment met een gouden randje. Weer terug bij de hut ga ik water halen uit de rivier om een grote pot thee te zetten. Zo heerlijk, die simpelheid van het leven. Uit het niets zie ik opeens een kind rennen naar de ander hut, we zijn blijkbaar niet meer alleen. Ik ga er even heen om te melden dat ik er ook ben, het is een groep van zes, ze komen van een andere kant.
Rond een uur of 6 hoor ik ineens allemaal gerommel en geklop op de deur. Drie blonde jongetjes tussen de 8 en 14 jaar staan voor de deur, of er nog een plek is om te slapen. ‘Ja hoor, kom maar.’ Ze zijn in totaal met 8 personen, de andere hut is dus al vol. Zo zijn er opeens twee gezinnen met aanhang bijgekomen. Taka vind de aandacht heerlijk, zo lief als hij altijd is naar kinderen, dat is altijd goed. Opeens heb ik drie kinderen bij me in de hut en de blikken spaghetti met knakworst worden open getrokken. Zelf zijn ze te druk met andere dingen dus sta ik te roeren in hun grote pan kant en klare spaghetti. Alle drie spreken ze Engels en het feit dat Taka er is gaat al snel de ronde in de andere hut, binnen no-time komen ook de andere kinderen om hem te zien en te aaien. Opeens is het volle bak hier, heel gezellig. Eén van de moeders komt vragen of er wc papier is. Nee, helaas, geen wc papier. Zestien mensen en geen rol wc papier? Tja, mij boeit het niet zo, de natuur heeft alles wat je nodig hebt. Maar ik snap het, het koude water om je kont mee te wassen is best koud ja.
Om zeven uur wordt het donker en aangezien er geen elektriciteit is gaat er een kaarsje aan. De jongens sprinten naar buiten aangezien het volgens hun te gek is om in het donker buiten te spelen, hier kan toch geen ipad tegenop? Allemaal hebben ze een hoofdlamp en wederom is het stil in de hut. Ik geniet nog even van de volle maan en de heldere lucht en om half 8 blaas ik zowel mijn eigen als het kaarsje op de tafel uit. De jongens komen een uur later met een hoop kabaal binnen maar al snel liggen ze er allemaal in en is het stil.
De jongen van 14 snurkt enorm, ik wist niet dat kinderen ook konden snurken? Kortom, ik heb een gebroken nacht. Om een uur of 7 loop ik alweer buiten met Taka, het heeft flink gevroren, het is helder, de zonsopgang kleurt de lucht zachtroze. Het is magisch buiten! Iedereen ligt nog te slapen. Ik kook wat water, eet mijn ontbijt en maak me klaar voor de terugreis. Het ochtendlicht is zó mooi dat ik het liefst zo snel mogelijk aan de wandel ga. Ook als ik vertrek slaapt iedereen nog. De wandeling gaat een stuk makkelijker dan gister, vooral omdat de drassige bodem nu bevroren is. Waar ik gister zwemvliezen nodig had, heb ik nu schaatsen nodig maar de rotsen tussendoor geven gelukkig genoeg steun. De hele wandeling loop ik vol in de zon en kan ik zelfs mijn handschoenen uit en een vest. Ik kan nauwelijks bevatten dat ik hier helemaal alleen loop. Wat een ruimte, wat een kleuren, wat een grootsheid om mij heen. Halverwege staat een stenen huisje zonder dak, met wanden van de enorme keien die hier overal liggen. Wat is hier de geschiedenis van? Waar heeft het huisje voor gediend? En hoe oud zal het zijn? Ik ga met mijn rug tegen het muurtje zitten en sluit mijn ogen. Taka komt uit zichzelf naast me liggen, samen rusten we even in de zon. De warmte streelt mijn huid, de wind suist zachtjes door mijn haren. Hier op de Hadangervidda komt mijn ziel tot leven. Dit samenzijn met mijn hond is wonderlijk en onbetaalbaar.
Wil jij ook een bijzondere reis ervaren met je hond? Dagenlang zwerven over de Haddangervidda? Volledig zelfvoorzienend ver weg van de bewoonde wereld? Wildkamperen? Ga dan mee met True Nature Trails – hiking adventures with dogs of lees eerst nog even het artikel hiken met je hond.
Recente berichten
