Hoe Leuk Is Zuid Frankrijk Eigenlijk In De Winter ?

Op zoek naar mountainbike trails in het Zuiden van Frankrijk als het kwik in een groot deel van Europa de 0^oC niet passeert

Avonturier en gastblogger Just op zoek naar de mooiste mtb paden in de regio Languedoc Rousillon. Just vertelt waarom Zuid Frankrijk in de winter zo ontzettend de moeite waard is.

Levendig dorp

Als ik dan op vrijdagmiddag 30 december Pézenas binnen rij zie ik weinig verschil met die keer in juli. Ik wilde met mijn gezin in Pézenas gaan kamperen maar trof een camping met 5000 Nederlanders die slechts gescheiden werden door hegjes. Per gezin. Per caravan. Het gaspedaal van mijn Fordje kon niet diep genoeg ingetrapt worden. De bodemplaat begrensde mijn accelleratielust. Denk eraan: Dit is de stad van Molière. De schrijver van “Les précieuses ridicules”. Ook hield hij niet van zuinige mensen (L’Avare, 1668 ) . Ook nu was er congestie. Wat een volk. En dat in hartje winter. Maar mijn vrouw en ik wilden een week in een Frans dorp zonder de verpletterende desolaatheid die ze doorgaans hebben buiten het seizoen. Nou: Pézenas niet dus. Als iets lukt moet je gewoon blij zijn tussen de platanen denk ik! Maar kun je hier ook levendig mountainbiken?

Welke winter ?

Bij Bourges was het‘s nachts nog -3 graden Celsius en ter hoogte van Gannat verscheen er nog een -5,5 op de thermometer. Bij het passeren van Millau begon het kwik als een Romeinse kaars on acid te klimmen om bij Clermont L’Hérault pas rust te vinden bij een riante 15,5. Hoezo winter ? Het begon er naar uit te zien dat een zonnig en redelijk warm weekje mogelijk was in december/januari in de Languedoc-Roussillon. En wat is nu mooier dan een week met prachtweer te hebben terwijl het in Nederland vriest ? En daar je collega’s de ogen mee uit te steken ? En dan heb ik het nog niet eens over de culinaire hoogmis die ons wachtte.

Je moet ergens beginnen

Als ik om half tien op de fiets stap voor een eerste ritje is het nog koud maar de zon schijnt alsof hij iets goed te maken heeft. Richting Castelnau de Guers want ik zag op de kaart dat daar meerdere MTB routes samenkomen. Eenmaal daar vind ik de blauwe (facile) route met de naam “Grande Picpoul” , naar de lokale wijn die echt fantastisch is bij zeevruchten, meer bepaald : Oesters. Maar goed, daar hebben we het nu niet over. De route is inderdaad gemakkelijk. En rijgt dorpjes als Florensac, Pomérols en Pinet als een kralenketting aan elkaar. Veel gebarsten asfalt. Soms een hellinkje met vuistgrote keien tussen de vignobles. Dan heb je even een MTB nodig. Pittoresk ? Ja. Mountainbiken ? Nee. Je kruist af en toe de A9 die als een litteken het aangezicht van de zuidelijke Languedoc tekent. We willen in de zomer snel naar de Costa Brava. Bij het passeren van een heuveltje vlak ten zuiden van Florensac ineens verbijstering : Een lint van besneeuwde bergen aan de horizon. De Pyreneeën. Zo helder is het. De Canigou op de voorgrond. Nog 175 kilometer ver weg. Schitterend.

Tijd voor rood

Het werd nu wel echt tijd voor een rode route (difficile). Mijn keuze viel op nummer 5 genaamd “Via Domitia” refererend aan de Romeinen die het hier tweeduizend jaar geleden al naar hun zin hadden maar de voorkeur gaven aan verharde wegen. Ik pakte de uitstekend gemarkeerde route op bij Aumes richting Montagnac en, hop, meteen een steile klim over asfalt (kapot weliswaar) gevolgd door een vinnige afdaling op beton (kapot) en stenen eindigend in een rivierdalletje waar je zo snel doorheen akkert dat je niet nat wordt. Vervolgens weer steil omhoog over modderig zand. Super ! Maar daar bleef het voorlopig bij. “Difficile” betekent : Bevat enkele moeilijke passages. Verder 60% asfalt en redelijk vlak. 40 kilometers met 380 hoogtemeters. Toch genoten van deze prachtige route met uitzichten over het gehele Étang de Thau met vaak de besneeuwde Pyreneeën op de achtergrond. Vraag : Waarom zijn de markeringsbordjes oranje/geel op een rode route ? Antwoord : Mediterrane charme. Vraag : Waarom moet je om de 5 kilometer trappen voor je leven om een woeste hond te ontlopen ? Antwoord : Nog meer Mediterrane charme.

Het pièce de resistance

Op zondag hadden we een afspraak met een local die in het bezit was van 3 dingen : Een Landrover, een mountainbike en ongelooflijke kennis van het terrein in het Parc naturel régional du Haut Languedoc. Want daar wilde ik heen. Zéér uitdagend terrein. Om nog maar te zwijgen van de schoonheid er van. De ontmoeting was op het parkeerterrein van Le Lézard Bleu in Vieussan. Het was koud en zeer mistig in de bergen maar gelukkig knalde de zon er al snel doorheen. En de gorge van de Orb ontvouwde haar schoonheid achteloos. De gids liet ons in zijn landrover, fietsen achterop, wat mountainbikepaden zien die er niet om logen. Alle routes zijn hier rood of zwart. Tenslotte haalden we de fietsen van de Landrover en reden we een deel van de route over de Col de Corbou. Na het bruggetje over de Orb onverhard kilometers omhoog : Na 9 kilometer stonden er al 477 hoogtemeters op m'n tellertje ! Nou dat is normaal hier. En ook de afdalingen over vuist- tot hoofd dikke keien zijn soms pikzwart. Voor gevorderden. Ook prima gemarkeerd, tenminste als de broer van de burgermeester ze niet gesaboteerd heeft. De burgermeester is de plaatselijke pomphouder die wat bijverdient aan de verhuur van mountainbikes. Zijn broer is tegen. Althans, zo ging de anekdote van mijn gids. Mediterrane charme.

Eindeloos Frankrijk

Natuurlijk kennen wij Frankrijk maar al te goed. Nederlanders overspoelen hun favoriete bestemming, met name in de zomer, en doen dat al vanaf de jaren 60 van de vorige eeuw. Ieder jaar weer. Als een mountainbiker buiten dat seizoen de vakantiegebieden betreedt op zoek naar trails die verrassen met zowel schoonheid als onverbiddelijkheid gaat hij die vinden. Gaat hij in de winter naar het zuiden dan treft hij een eindeloos land. Letterlijk. Én in alle andere opzichten.

MTB Routes

Wil jij ook mountainbiken in Frankrijk? Probeer dan eens een Grand Traversee. Op de website van www.sitesvtt.ffc.fr vind je alle beschikbare informatie.